شاید تحلیل و تفسیر در رابطه با جنبش سبز را بتوان به شعری از مولانا پیوند زد

هرکسی از ظن خود شد یارمن از درون من نجست اسرار من

اما بدون توجه به اهداف و انگیزه های جنبش سبز شاید بتوان این جنبش را در سه کلمه توصیف کرد:عظیم و با شکوه و حیرت آور در مورد عظمت جنبش سبز کافی است نگاهی به کشور هایی با حاکمیت توتالیتر مانند:چین ،کره شمالی ،سوریه،عراق صدام حسین،کوبا،کشورهای آسیای میانه مثل ترکمنستان و اذربایجان و…بیاندازیم .کدام جنبش اجتماعی در این کشورها قادر است میلیون ها نفر را با تمام خطراتی که و جود دارد(احتمالا هر خطری وجود داشته باشد خطر تجاوز وجود ندارد)به خیابان ها بیاوردحتی در کشورهای دمکراتیک با تمام ابزار های مدنی ایجاد چنین جنبشی بی سابقه است. شکوه و بی بدیلی جنبش ما بی شک در گرو حضور فعال شیرزنان سرزمین مان است زنانی که اگر تعدادشان بیشتر از مردان نباشد کمتر نیست .چه کسی فکر میکرد سی سال تبعیض جنسیتی ،سی سال تلاش برای خانه نشینی زنان حاصلش محوریت زنان در فراگیر ترین جنبش اجتماعی پس از انقلاب باشد. و حیرت آور از این نظر که به جای تحت تاثیر بودن بدنه جنبش نسبت به سرآن ،آن (درست بر خلاف انقلاب 57)سرآن ان تحت تاثیر بدنه جنبش قرار گرفته اند.اگر سرآن جنبش آرمان های از دست رفته انقلاب 57 خود را فریاد میزند بدنه جنبش با اجماع با سرآن خود بر سر اهدافی مشترک(که شاید مهمترین آن باز پس گیری قدرت و ثروت از حاکمان کنونی باشد) به حکومتی سکولار و دموکراتیک می اندیشند.چه بسا آن کیمیایی که صد سال از مشروطه تا به حال کشور ما آن را فریاد میزده است سبز رنگ باشد.

از وبلاگ توس