جمعه 30 مرداد 1388
در روزهاي انتخابات رياست جمهوري وقتي مهدي کروبي از انتصاب وزير زن در کابينه اش به عنوان يک قول انتخاباتي سخن گفت، اين خبر مثل بمب خبري ترکيد و واکنش هايي را برانگيخت؛ واکنش هايي موافق و مخالف. پيشتر وقتي سيدمحمد خاتمي هم براي انتخاب وزير زن در کابينه اش اقدام کرده بود با واکنش هايي روبه رو شده بود. انتخاب وزير زن در ايران همواره يکي از تابوها بود و پيش بيني مي شد چنين اتفاقي با سر و صداي زيادي همراه باشد، ولي وقتي محمود احمدي نژاد از حضور سه وزير زن و معرفي دو نفر آنان به نام سخن گفت، واکنش ها آنقدر که گمان مي رفت، نبود. به نظر مي رسيد پس از مسائل انتخابات دهم، چند بمب خبري لازم بود که حواس ها را از اين موضوع ها پرت کند.
وقتي احمدي نژاد، اسفنديار رحيم مشايي را به معاونت اولي خود برگزيد، برخي اين موضوع را يکي از آن بمب هاي خبري مي دانستند که احمدي نژاد لازم داشت تا حواس ها را به دولتش جلب کند و حتي وقتي بحث ها ميان اصولگرايان جدي شده بود، اصلاح طلبان اغلب با همين تحليل وارد بحث نشدند. چه اتفاق هاي اينچنيني را بتوان چنين ارزيابي کرد و چه نتوان، در اين ترديدي نمي توان کرد که خبر انتصاب سه زن مي توانست چنين بمب خبري باشد. اين خبر در ايران چنين ويژگي داشت که مي توانست سر و صداي زيادي ايجاد کند و واقعاً حواس ها را به سمت بحث هاي مربوط به کابينه احمدي نژاد جلب کند.
انتصاب وزير زن يکي از مطالبات جدي بخشي از جنبش زنان بود. زنان اصلاح طلب در انتخابات در مذاکرات شان با نامزدها اين مطالبات را مطرح مي کردند و حتي مهدي کروبي نيز قول يک وزير زن را داده بود. با چنين زمينه يي انتصاب سه وزير زن بايد بيش از اينها مي توانست توجه جلب کند، اما چرا اين بمب خبري صدا نداشت؟ اگر از واکنش فاطمه رجبي بگذريم که به احمدي نژاد گفته بود وزير زن به خاتمي و موسوي مي آيد نه تو، ديگر هيچ واکنش جدي حتي از نزديکان و منتقدان اصولگراي احمدي نژاد ديده نشده است.
آنچه درباره اش بحث شده اين است که آيا به وحيددستجردي و آجرلو مجلس راي اعتماد مي دهد يا نه؟ اين بحث درباره وزراي پيشنهادي ديگر هم مطرح شده است و ارتباطي با وزير زن بودن يا نبودن ندارد. با اين حال پيش بيني اين است که هنگام راي اعتماد بحث هايي در لايه هاي پنهان اصولگرايان مطرح شود، اما به هر حال اين بمب خبري نتوانست در افکار عمومي واکنش چنداني داشته باشد. چرا اين بمب خبري صدا نداشت؟ شايد پاسخ را بايد در خود انتخابات و حوادث بعدي جست وجو کرد. همين ها نشانه يي است براي اينکه دريابيم هنوز براي افکار عمومي مسائلي مقدم بر اينکه چه کسي عضو کابينه است يا نه، وجود دارد.
در روزهاي انتخابات رياست جمهوري وقتي مهدي کروبي از انتصاب وزير زن در کابينه اش به عنوان يک قول انتخاباتي سخن گفت، اين خبر مثل بمب خبري ترکيد و واکنش هايي را برانگيخت؛ واکنش هايي موافق و مخالف. پيشتر وقتي سيدمحمد خاتمي هم براي انتخاب وزير زن در کابينه اش اقدام کرده بود با واکنش هايي روبه رو شده بود. انتخاب وزير زن در ايران همواره يکي از تابوها بود و پيش بيني مي شد چنين اتفاقي با سر و صداي زيادي همراه باشد، ولي وقتي محمود احمدي نژاد از حضور سه وزير زن و معرفي دو نفر آنان به نام سخن گفت، واکنش ها آنقدر که گمان مي رفت، نبود. به نظر مي رسيد پس از مسائل انتخابات دهم، چند بمب خبري لازم بود که حواس ها را از اين موضوع ها پرت کند.
وقتي احمدي نژاد، اسفنديار رحيم مشايي را به معاونت اولي خود برگزيد، برخي اين موضوع را يکي از آن بمب هاي خبري مي دانستند که احمدي نژاد لازم داشت تا حواس ها را به دولتش جلب کند و حتي وقتي بحث ها ميان اصولگرايان جدي شده بود، اصلاح طلبان اغلب با همين تحليل وارد بحث نشدند. چه اتفاق هاي اينچنيني را بتوان چنين ارزيابي کرد و چه نتوان، در اين ترديدي نمي توان کرد که خبر انتصاب سه زن مي توانست چنين بمب خبري باشد. اين خبر در ايران چنين ويژگي داشت که مي توانست سر و صداي زيادي ايجاد کند و واقعاً حواس ها را به سمت بحث هاي مربوط به کابينه احمدي نژاد جلب کند.
انتصاب وزير زن يکي از مطالبات جدي بخشي از جنبش زنان بود. زنان اصلاح طلب در انتخابات در مذاکرات شان با نامزدها اين مطالبات را مطرح مي کردند و حتي مهدي کروبي نيز قول يک وزير زن را داده بود. با چنين زمينه يي انتصاب سه وزير زن بايد بيش از اينها مي توانست توجه جلب کند، اما چرا اين بمب خبري صدا نداشت؟ اگر از واکنش فاطمه رجبي بگذريم که به احمدي نژاد گفته بود وزير زن به خاتمي و موسوي مي آيد نه تو، ديگر هيچ واکنش جدي حتي از نزديکان و منتقدان اصولگراي احمدي نژاد ديده نشده است.
آنچه درباره اش بحث شده اين است که آيا به وحيددستجردي و آجرلو مجلس راي اعتماد مي دهد يا نه؟ اين بحث درباره وزرايپيشنهادي ديگر هم مطرح شده است و ارتباطي با وزير زن بودن يا نبودن ندارد. با اين حال پيش بيني اين است که هنگام راي اعتمادبحث هايي در لايه هاي پنهان اصولگرايان مطرح شود، اما به هر حال اين بمب خبري نتوانست در افکار عمومي واکنش چنداني داشتهباشد. چرا اين بمب خبري صدا نداشت؟ شايد پاسخ را بايد در خود انتخابات و حوادث بعدي جست وجو کرد. همين ها نشانه يي استبراي اينکه دريابيم هنوز براي افکار عمومي مسائلي مقدم بر اينکه چه کسي عضو کابينه است يا نه، وجود دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر